Thuiskomen

Op weg naar het slot van mijn dagboek, heb ik in mijn vorige bericht over verlangen gehad. Een soort heimwee naar het uitzendgebied. Terug naar de spanning van alle dag, naar de minuten die vanwege de opwinding soms uren leken te duren. Naar de adrenaline welke bij gevaarlijke omstandigheden je lichaam injecteert.

Vraag me nog regelmatig af waarom ik mijn aangename leven overhoop heb gegooid door me telkens vrijwillig aan te melden voor uitzendingen. Waarom ik wilde breken met de dagelijkse routine? Waarom wilde ik mijn baan en thuis verlaten om mijn ‘verlangen’ te volgen? Wat kan het thuiskomen na ervaringen in een andere wereld, kwellend zijn...

Rust
Naast directe familieleden had zich een klein welkomstcomité voor mij opgesteld. Ze schudden mij de hand met het veilig en gezond bereiken van mijn moederland. “Wat fijn dat je er weer heelhuids bent,”zeiden ze. “En hoe heb je het gehad?” “Hoe is het met je?” Ik kon nog even geen antwoord vinden op al die vragen. Ik begreep nog niet goed waar ik was, en waarom ik op deze plaats in de wereld was en de jonge Afrikaanse vluchteling Abdulatif in een voor ons niet voor te stellen wereld was achtergebleven. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Thuis mijn rugzak af te leggen, mijn schoenen uit doen, een biertje drinken, niets zeggen, voor me uit staren en mijn gedachten en herinneringen de vrije loop laten. De thuiskomst en de dagen, weken en maanden waren, zoals iedere keer na een uitzending, heel emotioneel.

Ontheemd
Vrijwel ogenblikkelijk na thuiskomst voelde ik het gemis. Ik wenste de eenzaamheid van de voorbije maanden en de stilte in mijn hoofd. Het leven tijdens de uitzendingen heeft mij eenzelvig gemaakt. Ik had me eraan gehecht te vertrekken op een tijd die mij paste, net na zonsopgang, voor mijn provisorische onderkomen schaars te ontbijten en de dag te lopen in de richting welke ik wilde. Naast het werk kende ik geen andere zorg dan het vinden van eten en drinken en verlangde naar mijn bed om in te slapen. Ik had genoeg aan mijn eigen gezelschap. Aan de ene kant voelde ik me thuis bij mijn dierbaren en aan de andere kant had ik me nog niet eerder zo ontheemd gevoeld. Ik vroeg me regelmatig af of ik nog wel zou passen in mijn eigen omgeving.

Onmacht
Terug in je eigen kikkerlandje en je er niet thuis voelen. Wat is er met me gebeurd? Ik begrijp mijn oude wereld niet en mijn verlangen naar Afrika wordt steeds groter. De eerder met mij uitgezonden collega’s zijn de weinigen met wie ik daarover een binding hebt. Hen hoef ik niet uit te leggen over mijn hoop en wanhoop, over het eindeloze verdriet en de geestelijke terugkeer naar het uitzendgebied. Zie net een uitzending over Afghanistan. Hoor een discussie over de hulpverlening en over het vechten om in leven te blijven. Kijk geïnteresseerd en met vochtige ogen toe. De onmacht van deze mensen komt me bekend voor. De offers die ze brengen. Over de doden die nooit meer zullen vertellen hoe het was. De gewonden hebben het geluk dat ze slechts door een hel gingen. Ik zie collega’s elkaar troosten, bemoedigend omarmen en hoor hun geschrei...

In mijn geheugen explodeert de herinnering aan de jonge Abdulatif en zijn ouders uit Darfur, te midden van anderen in het vluchtelingenkamp. Het gezin met zes kinderen voor hun toekel in de Nuba Mountains. Ik loop in gedachten over de markt in Kauda die hier de naam markt niet draagt. Ik rijd over een weg die hier geen weg is. Ben even met mijn gedachten op een heel andere plek op deze wereld. Suriname, Libanon, Irak of Soedan. Ervaringen, niet met elkaar te vergelijken, allemaal anders. Ik heb het ervaren en beleefd, maar wat kan ik ermee? Wat doe ik ermee? Wat voor zin heeft het gehad? In het leven, voor mezelf of voor anderen?

Wordt vervolgd…