Op hoop van zegen
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron
24 Mei 2007 | Soedan, Khartoem
Zes voertuigen met 12 lekke banden, drie beschadigde velgen, een niet goed werkend remsysteem, een kapotte accu, afgepeigerde bumpers, ondeugdelijke verlichting, geen geschikt gereedschap, soms zelfs geen krik en losstaande ‘schiet’stoelen op de achterbank.
Ziehier het trieste resultaat van het slepend achterstallige onderhoud aan de voertuigen. Niet van een week of van een maand, maar van vele maanden. Onze teamsiteleader, de Keniaan Boniface Yebei, is moe geworden van onze klachten en draagt ons op ze naar het sector hoofdkwartier te brengen voor onderhoud en herstel. Uiteindelijk gaan slechts twee voertuigen richting Kadugli.
Op stenen
Want een simpel rekensommetje leert dat er maar 18 banden over zijn. Per voertuig vijf banden (4 + een reserve) = 30 banden - twaalf lekke banden = 18 banden voor vier voertuigen. Twee moeten er op patrouille en de rest naar de ‘workshop’ in Kadugli. De twee reservebanden gaan met ons mee en de patrouille neemt eigenlijk een onverantwoord risico en hoopt niet op een lekke band. Twee wielloze voertuigen blijven treurend en staande op hoopjes stenen achter op het kamp in Kauda. Ik ‘mag’ rijden in de auto met de slechte remmen.
Medical Kit
Daags te voren pak ik dingen in die we doorgaans op reis meenemen, maar een rit van 120 kilometer in onherbergzaam gebied vraagt toch om wat meer aandacht. Zo gaat de Medical Kit, een welkome vorm van personeelszorg door Defensie, als eerste mee. Dit is een grote tas vol met allerlei medicijnen, injectienaalden, verbandmiddelen en zelfs verdovende middelen, om ons in geval van verwonding bij te staan. Want een ziekenhuis, dokter of hulppost is in geen velden of wegen te zien. Zelfs de wegen mogen die naam niet eens dragen. Ook de noodrantsoenen gaan mee want als het gaat regenen dan kan het zomaar gebeuren dat je in the middle of nowhere komt vast te zitten en dat je daar de nacht(en) doorbrengt…
Acrobatiek
Tijdens onze rijopleiding op de Oirschotseheide moesten we echt op zoek naar onbegaanbaar wegen, maar hier zijn geen andere. Het rijden hier heeft veel weg van een soort acrobatiek, een onstuimig spel tussen stuurmanskunst, koppeling en vermogen. Na twee uur rijden door het eerste gedeelte van de Nuba Mountains stond de teller op 50 kilometer. Vervolgens maken we ieder uur ongeveer 10 kilometer terreinwinst. Tijdens het vele heen en weer kantelen van het voertuig verlies ik zelfs mijn blauwe baret. In het vlakke land van Kadugli gaat het weer wat sneller maar daar loeren weer andere gevaren.
Doolhof
Zo is ondergrond zelfs in de droge periode nog intens drassig. Het lukt onze vriend Jean tot tweemaal toe om het voertuig met zijn assen aan de grond te zetten. Eenmaal in een rivierbedding en een keer in een akker. Als bewoner uit het vlakke Nederland ben je natuurlijk bereid om die auto er ‘gewoon’ even met de juiste aandrijving uit te rijden. Die wist onze collega uit Rwanda even niet te zitten. Dat belooft nog wat in het regenseizoen.
Gemarkeerde route
Grote en zwaarbeladen vrachtwagens rijden hier de weg helemaal kapot waardoor het voor de wat kleinere auto’s onmogelijk wordt om dezelfde route te volgen. Hierdoor ontstaat weer een andere weg en om die reden is het op sommige plaatsen een waar doolhof van wegen. Het rijden in dit labyrint van wegen is niet zonder gevaar omdat er in het gebied rondom Kadugli enorm veel mijnen zijn gelegd. Alleen de ‘hoofdweg’ is vrijgemaakt van mijnen en deze veilige route wordt gemarkeerd door witgeschilderde stenen aan beide zijden van de weg.
Helaas is het voor ons onvermijdelijk om vele kilometers buiten de gemarkeerde route naar onze bestemming te rijden. Op hoop van zegen of zoals ze het hier zeggen: In shalah…
Ziehier het trieste resultaat van het slepend achterstallige onderhoud aan de voertuigen. Niet van een week of van een maand, maar van vele maanden. Onze teamsiteleader, de Keniaan Boniface Yebei, is moe geworden van onze klachten en draagt ons op ze naar het sector hoofdkwartier te brengen voor onderhoud en herstel. Uiteindelijk gaan slechts twee voertuigen richting Kadugli.
Op stenen
Want een simpel rekensommetje leert dat er maar 18 banden over zijn. Per voertuig vijf banden (4 + een reserve) = 30 banden - twaalf lekke banden = 18 banden voor vier voertuigen. Twee moeten er op patrouille en de rest naar de ‘workshop’ in Kadugli. De twee reservebanden gaan met ons mee en de patrouille neemt eigenlijk een onverantwoord risico en hoopt niet op een lekke band. Twee wielloze voertuigen blijven treurend en staande op hoopjes stenen achter op het kamp in Kauda. Ik ‘mag’ rijden in de auto met de slechte remmen.
Medical Kit
Daags te voren pak ik dingen in die we doorgaans op reis meenemen, maar een rit van 120 kilometer in onherbergzaam gebied vraagt toch om wat meer aandacht. Zo gaat de Medical Kit, een welkome vorm van personeelszorg door Defensie, als eerste mee. Dit is een grote tas vol met allerlei medicijnen, injectienaalden, verbandmiddelen en zelfs verdovende middelen, om ons in geval van verwonding bij te staan. Want een ziekenhuis, dokter of hulppost is in geen velden of wegen te zien. Zelfs de wegen mogen die naam niet eens dragen. Ook de noodrantsoenen gaan mee want als het gaat regenen dan kan het zomaar gebeuren dat je in the middle of nowhere komt vast te zitten en dat je daar de nacht(en) doorbrengt…
Acrobatiek
Tijdens onze rijopleiding op de Oirschotseheide moesten we echt op zoek naar onbegaanbaar wegen, maar hier zijn geen andere. Het rijden hier heeft veel weg van een soort acrobatiek, een onstuimig spel tussen stuurmanskunst, koppeling en vermogen. Na twee uur rijden door het eerste gedeelte van de Nuba Mountains stond de teller op 50 kilometer. Vervolgens maken we ieder uur ongeveer 10 kilometer terreinwinst. Tijdens het vele heen en weer kantelen van het voertuig verlies ik zelfs mijn blauwe baret. In het vlakke land van Kadugli gaat het weer wat sneller maar daar loeren weer andere gevaren.
Doolhof
Zo is ondergrond zelfs in de droge periode nog intens drassig. Het lukt onze vriend Jean tot tweemaal toe om het voertuig met zijn assen aan de grond te zetten. Eenmaal in een rivierbedding en een keer in een akker. Als bewoner uit het vlakke Nederland ben je natuurlijk bereid om die auto er ‘gewoon’ even met de juiste aandrijving uit te rijden. Die wist onze collega uit Rwanda even niet te zitten. Dat belooft nog wat in het regenseizoen.
Gemarkeerde route
Grote en zwaarbeladen vrachtwagens rijden hier de weg helemaal kapot waardoor het voor de wat kleinere auto’s onmogelijk wordt om dezelfde route te volgen. Hierdoor ontstaat weer een andere weg en om die reden is het op sommige plaatsen een waar doolhof van wegen. Het rijden in dit labyrint van wegen is niet zonder gevaar omdat er in het gebied rondom Kadugli enorm veel mijnen zijn gelegd. Alleen de ‘hoofdweg’ is vrijgemaakt van mijnen en deze veilige route wordt gemarkeerd door witgeschilderde stenen aan beide zijden van de weg.
Helaas is het voor ons onvermijdelijk om vele kilometers buiten de gemarkeerde route naar onze bestemming te rijden. Op hoop van zegen of zoals ze het hier zeggen: In shalah…
-
24 Mei 2007 - 07:58
Suzanne:
Hey pap,
Wat een pech met die auto's. Alsof het in de lucht hangt. Onze eigen bakkie is ook niet helemaal 100 en de mijne, onee correctie, die van mama begint ook een paar kuren te krijgen. Ik zal er eens een man naar laten kijken, moet op zoek naar vervanging voor jou!
Doe voorzichtig en succes met de patrouille!
X -
24 Mei 2007 - 09:44
Theo-Thea:
Hoi Ronald, mooi relaas heb je weer opgezet! Gelukkig maar dat je zo handig bent, en al meerdere keren hebt kunnen oefenen op kapotte auto's!! Voor ons onvoorstelbaar zoals de "begaanbare" wegen daar zijn. Toen ik het stukje las had ik de foto's nog niet gezien. De voorstelling die ik tijdens het lezen had klopte in zijn geheel niet met de foto's die ik daarna zag!! Goed dus dat we ook zichtbaar ingelicht worden. Lees ook de stukjes van Martin om een totaal beeld van jullie te krijgen. Begreep eruit dat jullie niet altijd samen op pad gaan. Of heb ik dat verkeerd? Theo heeft afgelopen week ons oude bakkie ingeruild voor een wat jongere auto, maar dat oude bakkie van ons had daar waarschijnlijk helemaal niet misstaan tussen jullie vervoersmiddelen!!
Doei Ronald veel groetjes van ons allemaal en.....pas goed op jezelf. -
24 Mei 2007 - 18:09
André W:
Hoi Ron,
Heb je die rekensommen allemaal uit het blote hoofd gedaan? Gelukkig maar dat jij van allerlei markten thuis bent en je gesleutel aan brommertjes en auto's komt je ook nu weer goed van pas ouwe reus! Ben benieuwd hoe lang het duurt voordat je de auto's weer terugziet, want hebben ze daar wel zoveel banden van dezelfde maat liggen??
Fraaie foto's weer erbij gedaan, we wachten weer op het volgende bericht ... Ondertussen ook dit keer veel sterkte gewenst, het is hier ook lekker weer! -
25 Mei 2007 - 09:35
Martin:
He Bud
Ik weet in iedergeval wat mij de komende week te wachten staat.
By the Way, de Lariam begint zijn uiwerking wel te krijgen, want ik zou geen Bud zijn als ik jou baret niet zou hebben en ja hoor ik heb hem hij ligt veilig in mijn container op jou te wachten.
Je baret had geen zin in de trip naar Kadugli en was achtergebleven op de plaats waar je auto had gestaan.
Ik heb hem met twee armen omsloten en net zo gekoesterd als je plantjes.
Zondag zullen jullie weer herenigd worden en zal ik er een mooi plaatje van schieten.
xsie you
Grtjs je Bud
Salaaman -
27 Mei 2007 - 06:37
Theo En Ria:
Hoi Ronald
Zoals suzanne het al beschrijf: Kapotte auto's hangt in de lucht, het lijkt wel een soort griep, want ook wij hebben op het moment geen auto. Kim heeft een ongelukje gehad en wij moeten het ook tijdelijk zonder auto doen.
Het is voor ons gewoon niet voor te stellen hoe daar geleeft wordt, wat zijn wij dan toch verwend hé?
Hoe gaat het trouwens met je groentetuintje? Ik denk (jou kennende) dat het toch allemaal wel goed komt en dat jullie zeker nog wel verse groentes zullen eten.
Ronald, voor de komende tijd wensen we je weer veel succes.
Groetjes Theo, Ria, Kim en Joyce
-
27 Mei 2007 - 12:07
Richard:
Hoi Ron,
Ik lees dat je weer in je element bent. Werken aan de drie R’s en C’s (regelen, ritselen en rotzooien en connectie, corruptie en chantage) gaat je goed af. Dat eerdaags het wagenpark weer inzetbaar is, weet ik zeker. Waarschijnlijk ben je daar een bedrijfje aan het opzetten voor na je FLO. Dat je je dochter niet zou verkopen, wist ik al van te voren want je gezin is onbetaalbaar voor je.
Vermaak je, voorzichtig en succes met je werkzaamheden daar. -
28 Mei 2007 - 09:03
Synco Meyburg:
Beste Ron,
Mooi zo'n tweede pinksterdag: er komen geen kranten en die tijd komt dus vrij voor andere dingen, zoals een briefje aan jou. Hoe zit dat daar trouwens met jouw nieuwsvoorziening? Heb je net zoals ik, ook een abonnement op een krant via de computer? Of komt er misschien elke dag een man op een fiets langs, die de "Karthoembode" in je brievenbus frommelt?
Maar je hebt natuurlijk sowieso al een hoop nieuws van jezelf; je kunt daar wel je eigen krant van samenstellen. Dat kan er nog best bij, naast groentekweker, bandenplakker, schoonmaker, kok en al die andere dingen die je handen vinden om te doen. En dan is er natuurlijk ook nog het werk waarvoor je eigenlijk uitgezonden bent.
Het verbaast mij wel, dat de organisatie zo weinig support geeft. Tenminste, dat zou ik afleiden uit jouw relaas. Je zou het tegendeel verwachten, dat ze voor een dergelijke uitzending topmateriaal ter beschikking zouden stellen. De topmensen, zoals jij, hebben ze al. Die hoef je niet in de watten te leggen, maar daar mag je wel heel zuinig op zijn!
't gajegoedgabber -
29 Mei 2007 - 18:23
Ine:
Ha Ronald
Ik hoop dat het goed met je gaat.
Wat een verhalen weer, als je nog eens 4 maanden verder bent kun je er een boek van laten drukken.
Maar heb je het verhaal van die twee plattelandsvrouwen ook al gehoord???
Het was lachen, gieren brullen, je kent het wel vrouwen onder elkaar.
Het thuisfront had er volgens mij al niet zo'n groot vertrouwen in,die zagen ons al s'nachts op het station lastig gevallen worden door junks en zwervers.
Nou dan gaan we toch gewoon met de auto, Tom-Tom erbij wat kan je gebeuren?
Niets dus op een kleinigheidje na ging alles naar wens.
Even hebben we gedacht we kunnen beter bij de KVO gaan, maar eenmaal in de Big City voelden we ons natuurlijk al gauw helemaal thuis.
En Dinie heeft al wat van de Afrikaanse cultuur mogen proeven.
Het was weer geweldig, ik had het al een keer gezien maar had het weer niet willen missen, en Dinie volgens mij ook niet.
Ze vond het wel heel appart dat jij daar bent en dat zij dan hier, zij het op een heel andere manier dan jij, die Afrikaanse cultuur van muziek en dans kon meemaken.
Je ziet maar Ronald je hoeft niet zo ver te gaan als je wat van Afrika wil zien, hier kan het ook, ( grapje)
Nou Ronald het ga je goed, pas goed op jezelf en tot schrijfs.
Heel veel groetjes
Rinus, Ine en de rest
-
18 Juni 2007 - 07:58
Tiny:
Ongeloofbaar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
