Ik loop achter

Als gevolg van de inkijk die ik jullie via mijn weblog in Soedan geef zijn al heel wat vragen gesteld. Vele mensen hebben me in de afgelopen weken vragen gesteld op dit medium en ik wil dat in een van de volgende berichten doen. Dus als jullie iets willen weten over deze uitzending, vraag gerust en ik zal zo spoedig mogelijk proberen een antwoord te geven.

Op het laatste bericht ‘Goede trek’ kwamen veel tips en adviezen en geven mij een warm gevoel. Helaas was de tip van het bekende programma Eigen Huis & Tuin er nog niet bij. Iedereen bedankt voor de reacties tot nog toe. Al zijn de berichtjes nog zo kort, ze zijn met gehechtheid geschreven en het ontvangen van deze ‘post’ blijft voor mij en het thuisfront iets bijzonders.

Niet op schema
Bij het schrijven van mijn ervaringen lig ik niet bepaald op schema. De belevenissen die hier tot mijn zintuigen doordringen vind ik zeer pakkend. De luisterrijke bevolking maakt een grote indruk op me en het rijden door het woeste, maar wonderschone landschap van de Nuba Mountains is onbegrensd. Het duurt maar voort…
Afrika ervaar ik als een soort liefde op het eerste gezicht. Moeilijk uit te leggen wat het hier nou zo bijzonder maakt en niet te verklaren dat je juist voor dit land dat beetje extra voelt. Ik begin een beetje in te zien waarom mensen zichzelf verliezen in Afrika en dat de gedachte hen bekruipt om voor langere tijd in Afrika te gaan wonen en werken. Aan deze uitspraak kunnen door hen die mij liever uit Nederland zien vertrekken, overigens geen rechten worden ontleend.

Showing the flag
Afgelopen weken waren we erg druk met werkzaamheden op onze teamsite. Ze merken dat met de komst van die twee Nederlanders het een en ander aan het veranderen is. Zo wordt er weer opgeruimd, schoongemaakt, onderhoud aan de afgetakelde voertuigen gepleegd, komt er enige structuur in de dagelijkse werkzaamheden en doen we weer in het juiste tenue onze dienst. Tijdens de wekelijkse ‘maintenance-day’ kwamen er na het wassen zelfs voertuigen onder de modder vandaan. Ook de VN-vlag aan de poort is weer in top. Het gat, in het verleden gegraven voor de vlaggenmast, was (voor onze komst) maar weer dichtgegooid omdat er blessures ontstonden doordat mensen daar ’s avonds invielen. We hebben de wooncontainer van de locale dokterspost op het kamp even omhoog gekrikt en de voet van de vlaggenmast om deze manier vastgezet. Er is nog veel te ontginnen op deze teamsite en er kan nog veel vruchtbaars op de kostelijke akkers van Kauda gaan groeien.

Generaal Kuku
Natuurlijk gaan ook de ‘normale’ werkzaamheden door. Indrukwekkend en een beetje benauwend was het bezoek aan brigadegeneraal Kuku van de SPLA (voormalige rebellen). Helaas mochten er geen foto’s gemaakt worden van de vele militairen die op het kamp aanwezig waren. In een bergkom werden ze verzameld om zich, conform de afspraken in het vredesakkoord (CPA), te verplaatsen naar het zuiden van Soedan.
Ook was er een inspectie bij de Sudanese Armed Forces (SAF), de voormalige tegenhanger van de SPLA. Tijdens deze controle staan de troepen aangetreden en wordt er door ons een telling verricht van officieren, onderofficieren en manschappen. Tevens wordt er geïnspecteerd welke wapensoorten er zijn en in welke hoeveelheden en hoeveel munitie er is.

Uithuwelijken
De Dutch approach werd door de aanwezige manschappen en hun leiding zeer op prijs gesteld en de lachsalvo’s tijdens mijn kennismaking met de troepen waren hoorbaar. Overal ter wereld wordt de lach verstaan en je krijgt hem ook terug. Toen de militairen vroegen of ik kinderen had, heb ik ze een foto van Rob en Suzanne laten zien. De inspectie werd even stilgezet vanwege het tumult wat er na het tonen van de foto van Suzanne ontstond. Tot groot vermaak van de manschappen en de leiding zei een, overigens zeer aardige, sergeant dat hij met mijn dochter wilde trouwen. Vanzelfsprekend vroeg ik als doorwinterde sjacheraar wat dat dan zou opbrengen? Welnu Suzanne: “De teller is bij 50 geiten en zes biggen blijven steken.”