Een bed onder de zon

Een lang gekoesterde wens van me is in vervulling gegaan: we gaan naar Kauda (spreek uit Ka-oeda) Het was wel even wennen aan het vroege uur van opstaan.

Afgelopen maand had ik dat namelijk niet meer meegemaakt. De avond van te voren de hele barang (100 kg) al ingepakt en dan is de vraag hoe je dat op het vliegveld krijgt. Geen probleem, even een taxibusje aanhouden maar voor de meeste taxichauffeurs blijkt het ook een te vroeg uur. Gelukkig was er een aardige Soedanese man die ons, tegen betaling weliswaar, wilde wegbrengen. Gezellig samen in de achterbak en rijden maar.

Vliegveld Kadugli
Toch wel handig om een eigen laptop bij je hebben. Op het moment van dit schrijven zit ik te wachten in de vertrekhal van het vliegveld op Kadugli op de helikoptervlucht naar Kauda. Het VN-vliegtuigje zet om 08.45 uur zijn kleine wielen aan de grond na een vlucht van anderhalf uur. Chapeau voor de piloot want de koeien en geiten lopen hier gewoon op en rond de landingsbaan. OP Schiphol is dat moeilijk voor te stellen maar hier kan dat. Als ze te dicht in de buurt van de landingsbaan komen dan gooit men een aantal stenen en het probleem is weer voor even ‘opgelost’.

Ook altijd leuk om even op zo’n vliegveld rond te lopen. Een vliegende kraai die vangt nog wel eens wat en zo ook vandaag. Ik ontdekte een wel heel bijzonder urinoir en zag een heel bijzondere manier om de jonge aanplant tegen etende geiten te beschermen. Tevens was ik even te gast in een tent van militairen uit India.

Helikoper
De wieken van de MI8-helikopter komen snel in beweging, zo snel dat je ze op een gegeven moment niet meer ziet. De Air Liaison Officier (hé, dat ga ik ook doen) geeft het teken veilig en we rijden naar de startbaan. De magere geiten kunnen maar moeilijk op hun bokkenpoten staan en waaien van de startbaan. Gelukkig geen koeien en de helikopter heft zich boven het indrukwekkende landschap. Het regenwater van voorgaande jaren heeft een eindeloos lijnenspel in de grond achtergelaten. De gleuven wachten geduldig om het vele hemelwater via de Nijl naar het Victoriameer af te voeren. Het regenseizoen begint deze maand en gelukkig duurt deze in Soedan maar negen maanden en zitten we hier maar 20 weken.


Kauda
Over de eerste ervaringen in het plaatsje Kauda spreekt de onderstaande mail, die ik stuurde naar de senior (hoogste in rang) van UNMIS3 voor zich:

Hallo Skip,

Bedankt voor je mail, waarin je belangstellend vraagt hoe het met ons is.

De vlucht is voorspoedig verlopen. De helikopter vlucht naar Kauda was indrukwekkend en we werden op het vliegveld opgehaald door een kapitein uit Equador en ontvangen door militairen die de UNMO-familie op het kamp opvallend vaak roemden.

We werden naar onze accommodatie gereden en deze bleek niet op het VN-kamp maar in de ‘binnenstad’ van Kauda te zijn. Skip, ik ben positief ingesteld en je weet dat ik met een realistisch gevoel ben afgereisd. Hetgeen ik hier zie tart mijn verbeelding. Skip, ik geloof dit niet. Dit moet een droom zijn, maak me wakker alsjeblieft.

Mensonwaardig, goor, zeer onhygiënisch, geen telefonisch bereik (ook militair niet), geen water (laat staan stromend), geen eten en slechts stroom vanaf 19.00 uur tot 21.30 (dat moet nog blijken overigens). We hebben nog niet gegeten Skip (19.15 nu) omdat er domweg geen eten is. We hebben het geluk dat mijn lieve Dinie me al iets had toegestopt en we komen deze avond wel door. We slapen daar ook vanavond, eigenlijk te smerig maar er is geen alternatief.

Ik wilde vandaag eigenlijk niet reageren omdat het domweg niet mogelijk is in het 'huis' waar we wonen. Maar ook omdat ik redelijk onder de indruk ben (noem het een dip) waar we in terecht zijn gekomen. Zelfs de positief ingestelde Martin -hij hield het nog even vol- is met mij van mening dat het schandalig is waar we zijn ondergebracht. Volgens de Equadoriaan waren de prefabs bezet door de Egyptische bewakers van ónze teamsite.

Skip, er is veel voor nodig om me stil te krijgen maar bij het aanschouwen van het geheel ben ik dat zomaar geworden. In de minvijfsterren-accommodatie zat ik uit het raam te staren en voelde dat ik een gelovig mens ben. Ik heb me tot God gewend en ik voelde dat hij er was. Het gaf me een heel vredig gevoel en Martin viel op dat ik stil was. Hij heeft vervolgens in de serre een kopje drinkwater ingeschonken.

Wij zijn niet voornemens om na deze nacht nog een minuut langer in dit 'huis' te blijven, ondanks ons improvisatietalent. Misschien is het voor Afrikaanse begrippen een wereldwoning maar dit is voor ons echt onaanvaardbaar.

Nu zitten we op het kamp en wat blijkt: de UN-slaapcontainers zijn leeg!

Wordt vervolgd...

Ron