Als dochter van een uitgezonden militair…
Door: Suzanne
Blijf op de hoogte en volg Ron
05 Mei 2007 | Nederland, Grave
“Begin dan maar snel met het aanleggen van je groentetuintje!”, lach ik terwijl ik aan de telefoon zit met mijn vader. “Blijf optimistisch!”, zegt mijn vader tot slot en we sluiten het telefoongesprek af. Vervolgens staar ik door het raam naar buiten en hoor ik mijn moeder op de achtergrond met een zorgelijke stem, waarin emoties voelbaar aanwezig zijn, het gesprek voortzetten met mijn vader.
Er schieten ondertussen tientallen gedachten door mijn hoofd heen. Waar is papa in hemelsnaam in verzeild geraakt? Hoe ziet het er daar uit? Loopt hij gevaar? Even geleden vertelde hij mij dat hij aangekomen is op de plek van bestemming. Slechte wegen, een krot als accommodatie, geen eten, enkel en alleen de stukjes cake die mijn moeder hem heeft toegestopt bij vertrek. 12 Flessen water, waar papa en zijn buddy Martin het voorlopig mee moeten doen.
Ik probeer me een voorstelling te maken van de omgeving waar hij in moet vertoeven. Dit ervaar ik als vrijwel een onmogelijke opgave. Ik kan mijzelf, in de luxe waarin ik ben opgegroeid, niet voorstellen hoe het daar moet zijn. Ik denk aan de opnames die je wel eens op tv ziet van arme krottenwijken. Het onbekende, maakt onbemind. Ik maak me zorgen om mijn vaders verblijf en vooral het feit dat er geen eten voorhanden is. Daarnaast moet ik het doen met de informatie dat het ook nog eens enkele weken kan duren voordat de vracht aankomt op de plaats waar papa verblijft. Dit bezorgt mij de grootste rampscenario’s in mijn hoofd. Mijn vader op uitzending in Soedan. Een traan tegen mijn netvlies gedrukt… die vervolgens van mijn wang afrolt.
De laatste dagen voor zijn vertrek naar Soedan heb ik intens ervaren. Op vrijdagavond een gezellig afscheidsfeestje voor familie en vrienden, op zaterdag het afscheid van de voetbalclub, op zondag een intiem etentje met ons gezin, op maandag een en al hectiek , omdat mijn vader een ster is met het ‘op-het-laatste-moment-alles-nog-moeten-doen-fenomeen’! Ik werd geleefd met een dubbel gevoel die laatste dagen. Aan de ene kant het gevoel dat ik mijn vader niet wil missen en dat hij het vertrek nog maar even uit moet stellen. Aan de andere kant het ‘verlangen’ naar dinsdag. Dan heb je dat afscheid tenminste achter de rug en kan het aftellen gaan beginnen.
Dinsdagochtend 10 april. De dag van vertrek. Even werd ik weer herinnerd aan het afscheid in de periode van zijn uitzending naar Irak. Een zee van rode en groene baretten over een groot plein verspreid op de kazerne in Schaarsbergen. Omringd door andere emotionele thuisblijvers. Een combinatie van emoties van verdriet en angst domineerden mijn gemoedstoestand. Dan is daar dat afscheid. Een omhelzing. ‘Het zou de laatste kunnen zijn’ schiet er door mijn hoofd. Een stevige omhelzing, een dikke kus en een hoop tranen. Tot slot het befaamde ‘ik hou van jou’ en ‘doe voorzichtig’. Een emotioneel moment. Even vergat ik alles om mij heen en vervolgens, op het moment dat ik mijn vader weg zie lopen naar de bus die de groep zal vervoeren richting het vliegveld, word ik ruw met beide benen op de grond neergezet. Ik besef me dat ik het vanaf nu los moet laten. Hoe moeilijk ik dat ook vind…
Dit keer een afscheid op het drukke en populaire Amsterdamse Schiphol. Zwart, wit, geel, rood, een menigte van mensen als jij en ik zie ik de revue passeren. Een enkeling in het groen, met die blauwe baret. Mijn vader is één van hen. Schiphol associeer ik met iets leuks, op vakantie gaan. Een onnatuurlijk gevoel om hier afscheid te nemen van mijn vader voor een lange periode. Dit is geen vakantie van een week of drie. Dit is mijn vader moeten missen voor zes maanden in een land waar oorlog heerst. Mijn vader uitzwaaien terwijl ik me er terdege van bewust ben dat hij risico’s loopt.Wel lijkt het afscheid nemen dit keer minder beladen, omdat alle burgers om ons heen het meer doen normaliseren. Toch weet ik diep van binnen dat ik straks met een snotneus in de auto terug richting Grave zal zitten.
En ja… mijn vermoeden wordt realiteit. Ook dit keer valt het afscheid zwaar. Voor de douane weer die stevige omhelzing en die laatste lieve en aanmoedigende woorden. Mijn moeder, mijn broer Rob, mijn neef Koen, mijn ome Theo, mijn vader en ik. Een ieder gevangen in zijn eigen gedachten, gevoelens en emoties op dat heftige moment dat afscheid nemen heet. Papa vertrekt door de douane. Een laatste zwaai, een laatste lach, een laatste glimp en weg is hij. Snotterend op weg naar de auto richting Grave… Als klapper op de vuurpijl moeten we aan parkeergeld twintig euro betalen voor een afscheid van nog geen dertig minuten!
Nu, bijna één maand na mijn vaders vertrek, begint de realiteit tot leven te komen. De eerste weekjes gaan snel voorbij. Het contact via internet en telefoon gaan van harte. Papa kan ons op de hoogte houden via zijn verhalen en foto’s op zijn weblog. Dé ideale manier om het contact met het thuisfront te onderhouden. In de waan van de dag wordt mijn moeder dan plotseling gebeld. Op de achtergrond hoor ik mijn moeder emotioneel worden. Een steek in mijn buik met de vraag wat er aan de hand zou kunnen zijn. Nieuwsgierig als ik ben, ben ik er als de kippen bij en zit ik naast mijn moeder op de bank, een poging wagend om het gesprek enigszins te kunnen volgen. Nadat zij de opmerking “Ik vind dit echt shit” maakt, voel ik dat er spreekwoordelijke stront aan de knikker zit. De vreemdste gedachten schieten door mijn hoofd en ik zie in mijn hoofd onmiddellijk beren op de weg die misschien helemaal niet nodig zijn…
Wanneer ik mijn vader aan de telefoon krijg, vertelt hij hoe stil hij is geworden van de omgeving waar hij in terecht is gekomen. Geen eten en slapen op een krakkemikkig bedje met een klamboe in een krot. Dit sloeg alles. Ik doe een poging tot visualiseren. Ik wil de situatie luchtiger maken dan deze is. Door humor proberen te relativeren, maar wat valt er te relativeren? De situatie is onmenselijk en onbarmhartig. Hopelijk zien de vooruitzichten er rooskleuriger uit. “Blijf optimistisch” is de lijfspreuk die zeer zeker op mijn vaders lijf geschreven is. De optimist weet dat verandering een gegeven is. De geschiedenis leert dat omstandigheden die onprettig waren uiteindelijk steeds verdwijnen. Maar verandering gaat geleidelijk met ‘een mens tegelijk’. Het heeft dus geen zin om depressief te worden van welke bestaande toestand dan ook. Optimisten kunnen genieten van een halfvol glas in een imperfecte wereld. Dan zul je toch maar eens een begin moeten maken met dat groentetuintje pap!
Wij zijn trots op jou.
Suzanne
Er schieten ondertussen tientallen gedachten door mijn hoofd heen. Waar is papa in hemelsnaam in verzeild geraakt? Hoe ziet het er daar uit? Loopt hij gevaar? Even geleden vertelde hij mij dat hij aangekomen is op de plek van bestemming. Slechte wegen, een krot als accommodatie, geen eten, enkel en alleen de stukjes cake die mijn moeder hem heeft toegestopt bij vertrek. 12 Flessen water, waar papa en zijn buddy Martin het voorlopig mee moeten doen.
Ik probeer me een voorstelling te maken van de omgeving waar hij in moet vertoeven. Dit ervaar ik als vrijwel een onmogelijke opgave. Ik kan mijzelf, in de luxe waarin ik ben opgegroeid, niet voorstellen hoe het daar moet zijn. Ik denk aan de opnames die je wel eens op tv ziet van arme krottenwijken. Het onbekende, maakt onbemind. Ik maak me zorgen om mijn vaders verblijf en vooral het feit dat er geen eten voorhanden is. Daarnaast moet ik het doen met de informatie dat het ook nog eens enkele weken kan duren voordat de vracht aankomt op de plaats waar papa verblijft. Dit bezorgt mij de grootste rampscenario’s in mijn hoofd. Mijn vader op uitzending in Soedan. Een traan tegen mijn netvlies gedrukt… die vervolgens van mijn wang afrolt.
De laatste dagen voor zijn vertrek naar Soedan heb ik intens ervaren. Op vrijdagavond een gezellig afscheidsfeestje voor familie en vrienden, op zaterdag het afscheid van de voetbalclub, op zondag een intiem etentje met ons gezin, op maandag een en al hectiek , omdat mijn vader een ster is met het ‘op-het-laatste-moment-alles-nog-moeten-doen-fenomeen’! Ik werd geleefd met een dubbel gevoel die laatste dagen. Aan de ene kant het gevoel dat ik mijn vader niet wil missen en dat hij het vertrek nog maar even uit moet stellen. Aan de andere kant het ‘verlangen’ naar dinsdag. Dan heb je dat afscheid tenminste achter de rug en kan het aftellen gaan beginnen.
Dinsdagochtend 10 april. De dag van vertrek. Even werd ik weer herinnerd aan het afscheid in de periode van zijn uitzending naar Irak. Een zee van rode en groene baretten over een groot plein verspreid op de kazerne in Schaarsbergen. Omringd door andere emotionele thuisblijvers. Een combinatie van emoties van verdriet en angst domineerden mijn gemoedstoestand. Dan is daar dat afscheid. Een omhelzing. ‘Het zou de laatste kunnen zijn’ schiet er door mijn hoofd. Een stevige omhelzing, een dikke kus en een hoop tranen. Tot slot het befaamde ‘ik hou van jou’ en ‘doe voorzichtig’. Een emotioneel moment. Even vergat ik alles om mij heen en vervolgens, op het moment dat ik mijn vader weg zie lopen naar de bus die de groep zal vervoeren richting het vliegveld, word ik ruw met beide benen op de grond neergezet. Ik besef me dat ik het vanaf nu los moet laten. Hoe moeilijk ik dat ook vind…
Dit keer een afscheid op het drukke en populaire Amsterdamse Schiphol. Zwart, wit, geel, rood, een menigte van mensen als jij en ik zie ik de revue passeren. Een enkeling in het groen, met die blauwe baret. Mijn vader is één van hen. Schiphol associeer ik met iets leuks, op vakantie gaan. Een onnatuurlijk gevoel om hier afscheid te nemen van mijn vader voor een lange periode. Dit is geen vakantie van een week of drie. Dit is mijn vader moeten missen voor zes maanden in een land waar oorlog heerst. Mijn vader uitzwaaien terwijl ik me er terdege van bewust ben dat hij risico’s loopt.Wel lijkt het afscheid nemen dit keer minder beladen, omdat alle burgers om ons heen het meer doen normaliseren. Toch weet ik diep van binnen dat ik straks met een snotneus in de auto terug richting Grave zal zitten.
En ja… mijn vermoeden wordt realiteit. Ook dit keer valt het afscheid zwaar. Voor de douane weer die stevige omhelzing en die laatste lieve en aanmoedigende woorden. Mijn moeder, mijn broer Rob, mijn neef Koen, mijn ome Theo, mijn vader en ik. Een ieder gevangen in zijn eigen gedachten, gevoelens en emoties op dat heftige moment dat afscheid nemen heet. Papa vertrekt door de douane. Een laatste zwaai, een laatste lach, een laatste glimp en weg is hij. Snotterend op weg naar de auto richting Grave… Als klapper op de vuurpijl moeten we aan parkeergeld twintig euro betalen voor een afscheid van nog geen dertig minuten!
Nu, bijna één maand na mijn vaders vertrek, begint de realiteit tot leven te komen. De eerste weekjes gaan snel voorbij. Het contact via internet en telefoon gaan van harte. Papa kan ons op de hoogte houden via zijn verhalen en foto’s op zijn weblog. Dé ideale manier om het contact met het thuisfront te onderhouden. In de waan van de dag wordt mijn moeder dan plotseling gebeld. Op de achtergrond hoor ik mijn moeder emotioneel worden. Een steek in mijn buik met de vraag wat er aan de hand zou kunnen zijn. Nieuwsgierig als ik ben, ben ik er als de kippen bij en zit ik naast mijn moeder op de bank, een poging wagend om het gesprek enigszins te kunnen volgen. Nadat zij de opmerking “Ik vind dit echt shit” maakt, voel ik dat er spreekwoordelijke stront aan de knikker zit. De vreemdste gedachten schieten door mijn hoofd en ik zie in mijn hoofd onmiddellijk beren op de weg die misschien helemaal niet nodig zijn…
Wanneer ik mijn vader aan de telefoon krijg, vertelt hij hoe stil hij is geworden van de omgeving waar hij in terecht is gekomen. Geen eten en slapen op een krakkemikkig bedje met een klamboe in een krot. Dit sloeg alles. Ik doe een poging tot visualiseren. Ik wil de situatie luchtiger maken dan deze is. Door humor proberen te relativeren, maar wat valt er te relativeren? De situatie is onmenselijk en onbarmhartig. Hopelijk zien de vooruitzichten er rooskleuriger uit. “Blijf optimistisch” is de lijfspreuk die zeer zeker op mijn vaders lijf geschreven is. De optimist weet dat verandering een gegeven is. De geschiedenis leert dat omstandigheden die onprettig waren uiteindelijk steeds verdwijnen. Maar verandering gaat geleidelijk met ‘een mens tegelijk’. Het heeft dus geen zin om depressief te worden van welke bestaande toestand dan ook. Optimisten kunnen genieten van een halfvol glas in een imperfecte wereld. Dan zul je toch maar eens een begin moeten maken met dat groentetuintje pap!
Wij zijn trots op jou.
Suzanne
-
05 Mei 2007 - 13:38
Papa Ronald:
Lieve dochter van me,
Wat heb je je gevoelens op een prachtige manier onder woorden gebracht. Je omschrijft het gemoed van vele achterblijvers. Ze zijn zich terdege bewust van hun emotie, maar kunnen daar vaak geen uitdrukking aan geven.
Vele mensen die hun relatie voor langere tijd missen zullen zich in jouw verhaal herkennen. Het thuisfront oogt misschien wat minder spectaculair maar ze zijn minstens zo moedig.
Ik hou van jullie.
xxx
-
05 Mei 2007 - 14:05
Skip:
Ron, met recht kun je trots zijn op je dochter. Je goederen die in de hangar bij ZERO FIVE klaar stonden voor verzending naar Kauda staan er niet meer. Hopelijk komen die nu snel bij je aan, zodat je compleet bent om je eigen gewassen klaar te kunnen maken. Want ik weet: je kunt heerlijk koken. Vandaag bericht gekregen van de Sudan German Club, dat je daar vanaf 1 oktober terecht kunt. Het lijkt zo ver weg maar voordat je het weet zitten we daar een JAMBO burger te bestellen bij mevrouw King ;-). Ron the First het ga je goed. Groetjes -
05 Mei 2007 - 14:49
Sanne:
Lieve Suus!
Wat een brief zeg.. Niet altijd zal het makkelijk zijn elkaar op zo'n afstand te moeten missen. Zeker wanneer de situatie daar zo rot is! Maar bedenk dat die van gits niet zomaar voor 1 gat te vangen is.. Waarin hij natuurlijk ook veel steun en liefde van iedereen hier op het thuisfront krijgt.
Meid, ik ben er ook voor je! Wij gaan de komende tijd maar veel afleiding zoeken, zodat het ook deze keer weer snel en goed afgerond mag worden.
Lieve ome ronald, kop op he oompje! Wat klote dat het daar zo'n rotsituatie is. Voor ons is het hier waarschijnlijk amper in te denken hoe het daar moet zijn. Hopelijk kunnen jullie daar met elkaar je er toch doorheen slaan!
Ik spreek je hopelijk snel weer, en hou je taai he!
Een dikke knuffel voor mijn suikeroompje!! ;-) -
05 Mei 2007 - 18:41
Rob Reinewald:
Hoi Suzanne.
Mooi 'stuk' heb je geschreven, waarin je je gevoelens mooi verwoord. Wees ook trots op jezelf! Sterkte. En inderdaad OPTIMISME,,,,. Groetjes en een knuffel van mij. -
05 Mei 2007 - 18:48
Corry En Harry:
Ha die Ronald
Hopelijk heb je je eerste dip in Khartoum al een beetje verwerkt.
Maar jou kennende zal dat ook wel weer lukken.
Wat een avontuur ben je weer begonnen.Had je niet beter gewoon weer stiekem fuiken in de paterswiel kunnen gaan zetten,en een flinke boete en twee weken de cel in.maar dat is voor jou niet interesant meer.Ron wij wensen je het aller beste,pas goed op je zelf en je maatje.We blijven je elke dag volgen
Groetjes Corry en Harry -
06 Mei 2007 - 14:19
André Wijnberger:
Hallo familie,
Wat een mooi relaas, vanuit het hart en met veel gevoel geschreven! Suzanne, je hebt duidelijk het schrijverstalent van je vader overgenomen en Ron, dat is niet is de enige reden waarom je trots kunt zijn op je dochter. Het laat maar weer eens zien dat de achterblijvers het minstens net zo zwaar hebben als degene die uitgezonden wordt! Hartstikke goed Suzanne en je vader kan hierdoor zeker weer uit de dip komen.
Groeten André -
06 Mei 2007 - 15:39
Thea-Theo:
Hoi Ronald, PROFICIAT met je behaalde kampioenschap!!! Klasse. Helaas heb je de laatste puntjes niet mee mogen maken, maar jij had de muur al zover opgetrokken zodat hij bijna niet meer om kon vallen!! Wat zal er gefeest worden, maar meniggeen zal vandaag uitspreken dat het jammer is dat je er niet aan deel kan nemen! Maar niet getreurd, straks mag je weer vol aan de bak in een nieuwe klasse. Nieuwe kansen ....nieuwe prijzen!!! Goed gedaan jochie!
Hoe gaat ie verder, zijn er nog nieuwe ontwikkelingen omtrent jullie verblijf? Kun je al beginnen om je tuintje daarzo aan te leggen? Hopelijk is jou dip plaats aan 't maken voor een nieuw avontuur!
Tom zit overigens ook nog in de race om het kampioenschap. Verder alles z'n gangetje hier, met komende week eindelijk weer de verwachting dat er vocht van boven naar beneden zal vallen(of ik hier nu zo blij mee ben!!) Doei Ronald, pas goed op jezelf en tot schrijfs. -
07 Mei 2007 - 13:10
Richard:
Hoi Ron,
Hier een berichtje uit Damazin!! Zoals Skip al zegt kan je inderdaad trots zijn op je dochter!! Het is inderdaad geen Centerparks voor jullie geworden maar ik ben er van overtuigd dat jullie vindingrijk genoeg zijn om er wat va te maken!!!!! Greetings from Ad Damazin!!!
Richard -
08 Mei 2007 - 16:12
Robin Sayers:
Hallo Trainer Ronald!
( even vanuit de leiding: Ik heb geen idee hoe je een nieuw bericht op moet starten dus vandaar maar even zo!)
Je hebt heeeeeel wat gemist! We zijn kampioen!!!! Met 4-0 gewonnen!Ik heb je heel erg gemist en vind het jammer dat je er niet bij was. Je vrouw was er wel! Gelukkig! Ik sta met de burgemeester op de foto met de kampioenschaal!We hebben 1 goede speler, en dat is Koen! Dat is de beste...We hebben feest gevierd en er komt er nog een bij, als we 50 jaar bestaan. Dan ben je er nog niet....Je mist heel wat borrels!!!
Groetjes Robin Sayers. -
08 Mei 2007 - 18:04
Suzanne:
He papi!
Leuke berichtjes op mijn stuk. Een ieder bedankt voor de reacties!
Ik heb vandaag de bevindingen van Martin bekeken en een berichtje achtergelaten. Hoe is het in het verrassende Kauda? Ik las dat jullie nieuwe onderkomen een prefab is, incluis water en stroom! Een pak van mijn hart en ook een stuk schoner neem ik aan! Dan hoef ik die twee dames van 'hoe schoon is jouw huis' ook niet meer te sturen en kan je het vast en zeker doen met mijn tips als huisvrouw in wording op afstand ;-) Eventueel kun je ook een beroep op me doen wat betreft kooktips ;-) Je weet toch?!
Lieve papa, ik wens je een fijne avond. Hou van je!
Dikke kus x -
08 Mei 2007 - 19:01
Hans Van Der Sanden:
Hoi (Sport)Bikkel, was goed om je stem zondag even te horen. Je meiden en Rob hebben, net als de rest van de GVV familie zondag een geweldige dag gehad, nog van harte gefeliciteerd! Merk aan je berichtjes dat het toch weer een bijzondere ervaring is om als (bijna luchtmobiele) militair in wat primitievere omstandigheden je werk te mogen doen. Een prefab, buddy Martin en goed weer, wat wil je nog meer!
Geweldig stukje Suzanne en hou vol samen.
Rob, carpe diem en tot ziens!
Hans -
09 Mei 2007 - 17:13
Samantha:
hoi suzanne,
ik ben de dochter van martin je vaders buddy.
ik heb je verhaal net helemaal gelzen omdat mijn vader zei dat hij het zo mooi vond nou hij heeft gelijk.
wat jij zegt dat afscheid nemen op schiphol dat was echt het ergste wij kwamen aan mijn vader moest zijn tas op de bank leggen en toen zei die vrouw je moet wel opschieten want je moest twee minuten geleden al boarden terwijl we er net 2 minuten waren dat was echt vet shit.
maar ik hoop dat die vaders van ons daar een toch nog wel een betje goede tijd tegemoet gaan :D
groetjes samantha loos -
17 Mei 2007 - 09:24
Tiny Van Kuijk:
Susanne,
Ga jij maar een boek schrijven!
Ik heb er van genoten!
-
21 Juni 2007 - 20:25
Koen:
Hee ome Ronald,
Ik las de brief van Suzanne en werd er toch heel stil van. Er kwamen gevoelens omhoog van verdriet maar ook onwetendheid want hoe kan het in hemelsnaam dat de VN jullie daar laten zitten zonder eten. Stel dat je niet goed voor jezelf kan zorgen dan zou je daar verhongeren... dat KAN toch niet. Dat kunnen ze niet laten gebeuren dat is ZO onwaarschijnlijk echt onmenselijk hoe ze jullie daar aan jullie lot overlaten. Nou weet ik wel dat jij aan voedsel komt enz want jij zegt gewoon tegen je buddy ga naar de overkant hout halen voor vuur net als tegen mij hahaha.
Maar toch kan ik er echt niet bij dat ze jullie zo laten bungelen op je eigen houtje...
Nou heb je natuurlijk zo’n lieve mensen die eten naar je sturen en alles maar ik vraag me af of dat allemaal aankomt. Om de som op de proef te nemen stuur ik naar mate deze week vordert zelf ook iets en een lange brief erbij. Wanneer je die hebt gelezen dan moet je maar iets laten horen zo spectaculair zou die brief zijn.
Ondanks dat ik je zo mis kan ik nu niet aan mezelf denken maar ik denk iedere keer hoe zou hij zich nu voelen. Ik ken je echt al heel lang maar die brief die je laatst op de site zette die zette mij aan het denken. Zo is ome Ronald helemaal niet, dus dat daar moet een enorme impact op jou hebben gehad zoals je in die tekst praatte.
Maar alles komt goed onthoud dat maar enne...er is maar 1 bier dat ons smaakt.. en dat is Heineken!!
Gegroet Koen en hou je taai daar jonge, laat je niet kennen in die rimboe!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
